নায়েগ্ৰাৰ চকুলো

আমেৰিকাৰ নায়েগ্ৰা জলপ্ৰপাতৰ গাতে লাগি নায়েগ্ৰা নামৰ সৰু চহৰ এখন আছে। নায়েগ্ৰা জলপ্ৰপাত চাবলৈ যোৱাৰ সময়ত সেই সৰু চহৰখনৰ এখন হোটেলত এৰাতি আছিলোঁ। মোৰ লগত আছিল মোৰ এগৰাকী সহকৰ্মী । সেয়া ২০০৩ চনৰ কথা।

দিনটো নায়েগ্ৰা জলপ্ৰপাতৰ নৈসৰ্গিক দৃশ্য উপভোগ কৰি ঘূৰি ফুৰিছিলোঁ। গা মূৰ প্লাষ্টিকৰ পোচাকেৰে ঢাকি পিচল বাটেৰে খুপি খুপি জপপ্ৰপাতটোৰ একেবাৰে ওচৰ পাইছিলোঁগৈ। জলপ্ৰপাতটোৰ ওচৰলৈ যাবলৈ বিশেষভাৱে তৈয়াৰী চেন্দেল পিন্ধিব লাগে। ওচৰলৈ গ’লে পানীৰ কাণ তাল মৰা শব্দত একোৱে শুনা নাযায়। বিশ্ববিখ্যাত জলপ্ৰপাতটো মন্ত্ৰমুগ্ধ হৈ চাইছিলোঁ। আনন্দত চকুলো ওলাই গৈছিল।

নায়েগ্ৰা চহৰখন বৰ ধুনীয়া। গাড়ী মটৰ কম। সৰু চহৰখনত মানুহে খোজকাঢ়িয়েই ঘূৰি ফুৰে। খোজকাঢ়ি ঘূৰি ফুৰিবৰ কাৰণে ডাঙৰ ডাঙৰ ফুটপাথ আছে। সেই ফুটপাথবোৰতে আছে বিভিন্ন ৰেষ্টোঁৰা আৰু পাব। ফুটপাথবোৰ সৰু সৰু ৰঙীন লাইটেৰে ধুনীয়াকৈ সজোৱা। মাজে মাজে গীটাৰ বজাই একোজনে গান গাইছে। মানুহে গান শুনি স্ব ইচ্ছাই দান পাত্ৰত পইছা ভৰাই গৈছে। কোনো দাবী নাই।

আবেলি সময়ত ঘূৰি ফুৰি ভাগৰ লগাত আমি কিবা এটা খাবলৈ এঠাইত ৰৈছিলোঁ। তাত এখন ৰেষ্টোৰাঁত বিৰিয়ানী পোৱা যায় বুলি ডাঙৰ আখৰেৰে লিখা আছিল। ভাৰতীয় খাদ্য পাই মনটো আনন্দত নাচি উঠিছিল। ভিতৰ সোমাই গম পাইছিলোঁ ৰেষ্টোৰাঁখনৰ মালিক পাকিস্তানী। তেওঁলোকে বিৰিয়ানীৰ ব্যৱসায় তাত বহুদিনৰ পৰা চলাই আছে। আমাক ভাৰতীয় বুলি জানিব পাৰি আথে বেথে বহুৱালে। ক’ৰ পৰা আহিছোঁ, ক’ত আছোঁ সকলো খবৰ ল’লে। দেশৰ বাহিৰত হিন্দুস্তানী, পাকিস্তানীযে সদায় ভাই ভাই তাৰ উমান বাৰুকৈয়ে পালোঁ। তেওঁলোকৰ পৰা জানিব পাৰিলোঁ নায়েগ্ৰা জলপ্ৰপাত চাবলৈ বছৰি বহুত ভাৰতীয় তালৈ আহে আৰু তেওঁৰ ৰেষ্টোৰাঁত টকালি পাৰি বিৰিয়ানী খায়। আমিও চিকেন বিৰিয়ানী তৃপ্তিৰে খালোঁ।

ৰেষ্টোৰাঁৰ পৰা ওলাই পাব এখনৰ বাহিৰত বহি মানুহৰ ৰেহ ৰূপ চাই থাকিলোঁ। প্ৰায়বোৰ মানুহে খোজকাঢ়ি এক অলস সন্ধিয়া উপভোগ কৰিছে। কিছুমানে উপহাৰৰ দোকানবোৰত সোমাইছে, কিছুমান সোমাইছে পাব বা ৰেষ্টোৰাঁত।

অলপ সময়ৰ পাছত আমি বহি থকা বেঞ্চ এখনৰ এচুকত এজনী গাভৰু ছোৱালী আহি বহিলহি। তাই আমাৰ পিনে চাই হাঁহিলে। আমেৰিকাত অচিনাকী মানুহেও ইজনে সিজনক দেখি হাঁহি মাৰে, সম্বোধন কৰে। ছোৱালীজনীৰ অযত্নৰে ৰখা চুলি আৰু সাজ পোচাক দেখি সহজেই বুজিব পাৰিলোঁ, তাইৰ আৰ্থিক অৱস্থা ভাল নহয়।

আমাৰ লগত চিনাকী হৈ তাই ভাল পোৱা যেন লাগিল। ভাৰতৰ নাম তাই শুনিছে। সেই ঠাইত বিৰিয়ানী খাবলৈ অহা বহুত ভাৰতীয় মানুহ তাই লগ পাইছে। ভাৰতলৈ যাবলৈ তাইৰ বৰ মন আছে। পিছে তাইৰ হাতত পইছা পাতি নাই। তাই এটা শ্বপিং মলত কাম কৰিছিল। কিন্তু চকুৰ অসুখ হোৱা বাবে তাই ভালদৰে মণিব নোৱৰা হৈছে আৰু সেই কাৰণতে তাই চাকৰিটো হেৰুৱালে। সেয়েহে তাই কাম বিচাৰি অনাই বনাই ঘূৰি ফুৰিছে।

হঠাতে তাই ক’লে, “মোক এটা সহায় কৰিব পাৰিবানে? তোমালোকে অলপ সহায় কৰিলে আজি মই ৰাতি টোপনি যাব পাৰিম”।

আচৰিত হৈ তাইৰ মুখলৈ চালোঁ, “কি সহায় লাগে”?

বেকাৰী এখনলৈ আঙুলিয়াই তাই ক’লে। “সেইখন বেকাৰীত এক ডলাৰত ব্ৰেড পোৱা যায়। মোক এটা ব্ৰেড কিনি দিব পাৰিবানে? আজি ৰাতি মোৰ খাবলৈ একোৱে নাই। ব্ৰেডটো খালে মই ৰাতি টোপনি যাব পাৰিম”।

তাইৰ এই কৰুণ অৱস্থা দেখি বেয়া লাগিল। তাইলৈ ব্ৰেড এটা কিনি আনিলোঁ। তাইৰ মুখত আনন্দৰ হাঁহি বিৰিঙি উঠিল। আমি দুখীয়া দেশৰ মানুহে ধনী দেশৰ ছোৱালী এজনীক সহায় কৰিবলৈ পাই আমাৰো ভাল লাগিল।

তাইৰ বৰ ভোক লাগি আছিল। ব্ৰেডটো তাতেই ঘপাঘপ খাই শেষ কৰিলে। ব্ৰেডটো খাই তাই ক’লে, “মোক পেনি এটা দিবানে”? আমেৰিকাত এক চেণ্টৰ মুদ্ৰাটোক পেনি বুলি কয়।

“কি কৰিবা এটা পেনিৰে”? তাইক সুধিলোঁ।

মই তোমালোকক এটা সুন্দৰ বস্তু দেখুৱাম। অলপ আগলৈ এটা সৰু নিজৰা আছে। আমাৰ বিশ্বাস আছেযে এই নিজৰাৰ পানীত এক পেনি দি প্ৰাৰ্থনা কৰিলে মানুহৰ মনোবাঞ্চা পূৰ্ণ হয়”।

আমি আচৰিত হ’লোঁ। আমেৰিকাৰ মানুহেও এইধৰণৰ কথা বিশ্বাস কৰেনে? এটা কথা বুজিলোঁ, দুখীয়া মানুহৰ সকলো দেশতে হয়তো এনে অন্ধবিশ্বাস থাকে।
তাইৰ লগে লগে গৈ সৰু ধুনীয়া নিজৰাটো দেখিলোঁ। ওচৰলৈ গৈ তাই পেনি দলিয়াই প্ৰাৰ্থনা কৰিবলৈ ক’লে। তাইক দিয়া পেনিটো দলিয়াই তাই চকু মুদি বুকুত হাত দি প্ৰাৰ্থনা কৰিলে।

তাইক সুধিলোঁ, “কি প্ৰাৰ্থনা কৰিলা”?

তাই ক’লে, “সোনকালে যাতে মই কাম এটা পাওঁ আৰু তোমালোকৰ দৰে ভাল মানুহ যাতে আকৌ লগ পাওঁ”।

“আমিতো বহুত দূৰৰ মানুহ। আকৌ কেতিয়াবা লগ পাম জানো”? তাইৰ লগত ধেমালি কৰিলোঁ।

“পাম। তোমালোক আকৌ আহিলে মোক এইখিনি ঠাইৰ ওচৰে পাজৰে বিচাৰিলেই পাবা। তোমালোকে পাৰিলে সোনকালে আকৌ আহিবা”। তাইৰ দুচকু সেমেকি উঠিছিল।